دو بیتی های فایز دشتی (7)

به قرآنی که آیه ش بی شماره به آن شاهی که تیغش ذوالفقاره سر از بالین عشقت بر ندارم که تا دین محمد برقراره *** مکش شانه باین زلفین پر چین مران امواج هندو را بماچین همی ترسم سپاه کفر فایز در آرد در تصرف کشور دین *** دگر شب شد که مشتاق حضورم کنم یاد از رفیق گشته دورم نسوزد هیچ عاشق مثل فایز خمیر آسا گرفتار تنورم *** مکن زلف سیه را دام مردان بترس از آه بی هنگام مردان تو روزی حال فایز را نگه کن که شد روزش سیه چون شام مردان دو بیتی های فایز دشتی (7)...

نیامد دلبر من، مردم آخر به یک پهلو دو خنجر خوردم آخر نیامد دلبر یک رنگ فایز ز هجرش جان همی بسپردم آخر *** مگر یار آمده بر پشت بامم که بوی جنت آید بر مشامم فرود آ، گرچه فایز نیست قابل بیا بنشین به پاس احترامم *** مخوان مرغ سحر، ترسم که دلدار شود از خواب ناز خویش بیدار ز بال خود حجابی کن به رویش که دو بیتی های فایز دشتی (7)...

ندانم کی فریب دلبرم داد که دلبر بی وفایی کرد بنیاد ندانم راز خود را با که گویم ز دست یار فایز داد و فریاد *** گلم دیدم به سیر باغ می رفت نشسته روی زین دلشاد میرفت برای بردن بیچاره فایز صد و پنجاه زن همراه می رفت *** سر کوچه هوادار تو أم من در این کوچه گرفتار تو أم من اگر روزی هزار بارت بینم هنوز مش دو بیتی های فایز دشتی (7)...